SI MARIA AT ANG MAHIWAGANG BANGUS

Noong unang panahon, may isang batang babaeng ang pangalan ay Maria. Siya ay may alagang bangus na kanyang inilagay sa isang malaking aquarium sa likod ng kanilang bahay. Mahal na mahal niya ang bangus na kanyang pinangalanang Dalisay. Ito kasi ay pamana ng kanyang yumaong ama at ina.

Si Maria ay nakatira sa kanyang malupit na tiyahin. Siya ang naglilinis ng buong bahay, naglalaba ng mga damit, naghuhugas ng pinggan at nagbubunot ng sahig. Kapag hindi niya natatapos ang isang Gawain, hindi siya puwedeng kumain.

Sa kabila ng lahat ng ito, si Maria ay nananatiling isang masayahing bata. Lagi niyang kalaro ang kanyang alagang bangus.

Isang araw, dumating sa kanilang bayan ang matinding tagtuyot. Natuyo ang mga bukirin. Naubos na rin ang mga gulay sa kanilang bakuran.

“Maria! Maria,” tawag ng kanyang tiyahin. “Kunin mo ang alaga mong bangus! Uulamin natin mamaya.”

“Po?” Nagulat na sabi ni Maria.

“Bingi ka ba? Wala na tayong kakainin! Kaya uulamin na natin mamayang hapunan ang bangus mo!”

Napaiyak si Maria. Hindi niya inaasahan ‘yon mula sa kanyang tiyahin. Mabigat ang kanyang mga pang pumunta sa likod ng bahay.

“Bakit ka umiiyak Maria?” tanong ni Dalisay.

“Kasi wala na daw kaming pagkain. Gusto ng tiya ko na uulamin ka na mamaya.” Napaiyak na sabi ni Maria.

Katahimikan.

“Huwag ka ng umiyak kaibigan,” awat ni Dalisay. “Tandaan mo, ang isang tunay na kaibigan ay marunong mag-alay ng sariling buhay. Dahil kaibigan kita at mahal na mahal kita, nakahanda akong gawin ang pag-aalay ng buhay ko para sa ‘yo.”

Napaluha si Maria.

“Ngunit isang hiling ko lang kaibigan,” sabi ng bangus. “Ipunin mo ang mga buto ko at ibaon mo sa ikapitong bundok. Pagkaraan ng tatlong araw, balikan mo ang lugar. Ang iyong mga mabubuting gawa ay may katapat ng gantimpala”

Kagaya ng inaasahan, nailuto nga ang kaibigang bangus ni Maria. Inipon niya ang mga buto at ibinaon sa ikapitong bundok. Pagkaraan ng tatlong araw, binalikan iyon ni Maria at laking gulat niya sa kanyang nakita: isang napalaking bahay!

Biglang naalala ni Maria ang sinabi ng kaibigang bangus: “Ang iyong mga mabubuting gawa ay may katapat ng gantimpala.”

Tuwang-tuwa si Maria at kaagad binalikan ang kanyang tiyahin. Gusto niyang doon din ito tumira kasama niya.

“Mauna ka na at susunod na lang ako, “ sabi ng kanyang tiyahin.

Lingid sa kaalaman ni Maria, may masamang balak ang kanyang tiyahin. May dala siyang isang basong lason. Gusto nitong patayin si Maria para masolo nito ang kayamanan ng pamangkin.

Ngunit nakapagtataka sapagkat inabot na siya ng takip-silim at di pa rin niya narating ang ikapitong bundok. Sa gubat na siya nagpalipas ng gabi.

Kinabukasan, inumpisahan niya ang paglalakad sa ikapitong bundok. Ngunit ito’y parang gumugulong lamang na wari ay layong lumalayo habang siya ay naglalakad. Inabot siya ng ilang pagsikat ng araw ngunit ang bahay ni Maria ay di pa rin niya natatanaw.

Hanggang sa napagod ang tiyahin at napahagulhol na nagsisi sabay tapon ng lason sa lupa. “Ang sama kong tiyahin! Bakit ko ito ginagawa? Ang bait-bait ng pamangkin ko, dapat akong humingi ng patawad sa kanya.”

Pagtingin niya sa kanyang harapan, nasa bakuran na siya ng bahay ni Maria. At ang kanyang pamangkin ay patakbong sumalubong sa kanya. Walang galit. Purong pagmamahal. At nagyakap ang magtiyahin.

Humingi siya ng tawad kay Maria at pinatawad naman siya. Simula noon, ang dalawa ay namuhay ng masagana sa ikapitong bundok – isang bagong buhay, isang bagong pag-asa.